فعل “been” حالت گذشته فعل “to be” است. معمولا چنین کلماتی به عنوان صفت یا اسم به کار می‌روند، اما been این‌طور نیست. برای اینکه فعل been  و کاربردش رو بهتر درک کنید باید اول از تفاوتش با being  آگاه شوید.

Been یا Being؟

کلمات been  و being از خیلی جهات شبیه هم هستند؛ آن‌ها شبیه هم تلفظ می‌شوند و هر دو برگرفته از فعل  to be  هستند. با این حال این دو فعل با هم متفاوتند.

Been همیشه بعد از to have می‌آید (در همه حالت‌ها برای مثال has، have، will have و having) ؛ برعکس being  هیچ وقت بعد از to have نمی‌آید. Being در جمله بعد از فعل to be (در همه حالت‌ها مثل am، is، are، were وwas ) قرار می‌گیرد. برای مثال:

جمله اول درست است، ولی جمله دوم نه. همان‌طور که قبل تر گفتیم، being می‌تواند بعد از فعل to have (اینجا has) بیاید.

کاربرد been به عنوان وجه وصفی

از been همراه با have برای اشاره به زمان‌ حال کامل و حال کامل استمراری استفاده می‌شود. برای مثال:

این عمل در گذشته شروع شده و تا الان هم به اتمام رسیده است.

این عمل هم کامل شده است.

از been  هیچ‌وقت به عنوان صفت استفاده نمی‌شود. Been قبل از اسم نمی‌آید.

این جمله نادرست است و اصلا معنی نمی‌دهد.

گرامر زبان انگلیسی را با دیلماجیو یاد بگیرید.