May و might باعث اشتباهات زیادی تو انگلیسی می‌شن و بیشتر زبان آموزا نمی‌دونن کدوم رو باید استفاده کنن. بیشتر افراد این دوتا رو مخصوصا موقع حرف زدن به جای هم استفاده می‌کنن؛ اما آیا این دوتا هیچ تفاوتی باهم ندارن و می‌تونیم به جای هم استفاده‌شون کنیم؟

امروز می‌خواهیم ابهاماتی که درمورد این دو کلمه دارین رو برطرف کنیم و با ویژگی‌های منحصربه‌فرد هرکدوم از اون‌ها آشنا بشیم. قراره تو این مطلب نقش may و might تو جمله، قواعد دستور زبان پشت هر کدومشون و مثال‌هایی برای هرکدوم ببینین تا دیگه هیچ‌وقت اون‌ها رو قاطی نکنین.

may و Might از افعال مدال هستند. اگر در مورد گرامر آن‌ها اطلاعات پایه ندارید از مقاله افعال مدال بازدید کنید.

---

---

May و might برای بیان احتمال

در کاربردهای رایج و شفاهی این دو کلمه، معمولا از اون‌‌ها  برای بیان احتمال استفاده می‌‌شه اما یه تفاوت جزئی بین اونا وجود داره.

از may زمانی استفاده می‌شه که یه چیزی امکان‌پذیر و واقعی هست یا می‌تونه واقعیت داشته باشه. مثلا:

Might بیانگر وضعیت فرضی است

Might برای بیان چیزی به‌کار می‌ره که فرضی، غیرواقعی و یا احتمال وقوعش بعید باشه. مثلا:

همون‌طور که می‌بینین might شرایطی رو بیان می‌کنه که نظری هستن و واقعیت ندارن اما may بیانگر شرایطی هست که ممکنه اتفاق بیفته و واقعی هم باشه. یه راه ساده برای به یاد داشتن این تفاوت اینه که بدونین might درصد احتمال کم‌تری رو نسبت به may نشون می‌ده.

اگر احتمال وقوع یه چیزی واقعا کم باشه اون رو با might بیان می‌کنیم.

Might زمان گذشته may هست

دومین وجه تمایز این دو کلمه در زمانشون هست. درواقع might زمان گذشته may هست. هروقت شرایط گیج‌‌کننده بود و نمی‌‌دونستین کدوم رو باید استفاده کنید، با به یاد آوردن این موصوع به‌‌ راحتی می‌‌تونین کلمه درست رو انتخاب کنین.

اگر زمان جمله مشخص باشه، به راحتی می‌‌تونین از بین may و might یکی رو انتخاب کنین.

آیا می‌‌تونیم may have و might have رو به جای هم استفاده کنیم؟

بعضیا می‌‌گن که می‌‌شه may have و might have رو به جای هم استفاده کرد، اما چندان فکر خوبی نیست. May have نباید در زمان گذشته استفاده بشه. بیشتر زبان‌‌شناس‌‌ها با به کار بردن may have و might have در موقعیت‌‌های یکسان مخالفن.

از نظر بیشتر زبان‌‌شناس‌‌ها جمله اول درسته، این در حالیه که فقط از نظر عده کمی جمله دوم هم می‌‌تونه قابل قبول باشه.

بیشتر استادادان زبان فکر می‌‌کنن که متمایز نگه داشتن این دو کلمه یه ضرورته؛ پس اگر نوشته‌‌ای رو برای ارائه در یک محیط و موقعیت علمی آماده می‌‌کنین، حواستون باشه که از may و might در موقعیت‌‌های متفاوت و به جا استفاده کنید.

شاید براتون جالب باشه فرق Have و have got هم بدونین.

May و might برای اجازه خواستن

برای اجازه خواستن می‌‌تونیم از هردوی این کلمات استفاده کنیم. البته کاربرد may برای اجازه خواستن خیلی رایج‌‌تر از might هست. مثال:

با این که از هردو می‌‌شه برای اجازه خواستن استفاده کرد، اما اگر حواستون نباشه، کاربرد اون‌‌ها می‌‌تونه باعث ابهام بشه.

این جمله رو در نظر بگیرید:

 مثلا فرض کنید بعد از اجازه گرفتن می‌‌خواهید نتیجه رو به دوستاتون خبر بدین. برای این کار می‌‌تونین بگین:

این جمله هم می‌‌تونه به این معنی باشه که “من اجازه ندارم امشب برم کنسرت (بهم اجازه ندادن)” و هم می‌‌تونه به این معنی باشه که “ممکنه امشب نرم کنسرت”.

در چنین شرایطی بهتره همیشه از might استفاده کنیم تا جای هیچ‌‌گونه ابهامی نباشه.

می دونین فرق May و can چیه؟

خلاصه تفاوت may و might

حواستون باشه که همیشه برای جلوگیری از ایجاد ابهاماتی در معنی، کاربردهای دو کلمه may و might رو از هم متمایز و جدا در نظر بگیرید.

Might در هنگام بیان احتمالات ضعیف و مفاهیم نظری و دور از واقعیت استفاده می‌‌شه. همچنین این کلمه زمان گذشته may هست.

May درمورد شرایطی حرف می‌‌زنه که امکان‌‌پذیر هستن یا می‌‌تونن واقعیت داشته باشن.

برای صحبت درمورد چیزی که اتفاق نمیفته، بهتره به جای استفاده از May، از might استفاده کنین تا معنی اون رو با معنی may در جملات درخواست اجازه اشتباه نگیرید.